Zakken. Doe je dat wel eens?
Wat dat is? Uit je hoofd afdalen in je lijf.
Hoe je dat doet? Dat kan op veel manieren.
Maar de liefde zit er precies altijd voor iets tussen.
En de kunst, die ook.
Zoals “De uitnodiging” van Laura van Dolron. Het wordt aangeprezen als een feel good voorstelling voor getekende mensen. En het is een ode aan de liefde, om die telkens opnieuw toe te laten wanneer het leven je ertoe uitnodigt. Laura onderzoekt de wereld via zichzelf en zichzelf via de wereld. Waardoor het meest persoonlijke universeel wordt. Ik geloof dat het voor iedereen in de zaal herkenbaar was. En zo doet de voorstelling je zakken in je lijf en je eigen ervaring.
Brits-Bengaalse choreograaf Akram Khan brengt in samenwerking met Opera Ballet Vlaanderen de dansvoorstelling “Creature’. Het gaat over machteloosheid, menselijkheid en hoe we met elkaar omgaan. En daar zit veel kwaadheid in.
Als er in een interview wordt opgeworpen dat ballet geen genre is dat je met kwaadheid associeert, lichten Khans ogen op.
Maar mensen, en dus ook balletdansers, bezitten wel kwaadheid. En die moet ik zien aan te boren. Dat vraagt tijd en veel werk, vooral emotioneel. Ik wil dat mijn dansers hun familie meenemen op het podium. Niet letterlijk. Ze moeten me niet vertellen wie ze zijn, ze moeten me niet vertellen over hun trauma’s. Maar ze moeten bereid zijn erin te duiken op het podium. Ik zal het wel voelen dan.
En in het publiek voel je dat ook. Je zakt in die diepere lagen waar boosheid, machteloosheid, verontwaardiging en uitsluiting opgeslagen zitten. En de behoefte aan liefde.
Voor Lens, die al twaalf jaar deel uitmaakt van Opera Ballet Vlaanderen, is het zijn eerste grote hoofdrol.
Ik ben de buitenstaander. Creature wordt uitgelachen en slecht behandeld, gewoon omdat hij anders is. Maar zodra je hem met zachtheid behandelt, een hand op de schouder, iets heel simpels, verandert hij.
Zelf zegt Khan dat hij wil dat zijn dansers na afloop geen idee hebben wat er is gebeurd. Fysiek gaan ze dermate tot het uiterste dat ze op een soort van automatische piloot, bestuurd door het lichamelijke geheugen hun rol neerzetten. ‘Ze moeten gewoon iets ervaren hebben, uit hun hoofd geraakt zijn, en die ervaring doorgeven aan het publiek.
Dus als je hoofd je overweldigt, zoek de liefde of de kunst op. Of beide samen, een aanrader. Ze laten je zakken naar je diepere lagen, weg uit de neurotische regionen.
Fotografie: Filip Van Roe
