Ben jij een nachtdier? Een avondmens of eerder een ochtendmens? Ik ben iemand van de dag, gewoon de dag. Daar bestaat geen beestennaam voor denk ik, tenzij een ééndagsvlinder, maar die ben ik niet. Ik ben ook iemand van het laatste moment, van de impulsiviteit, van de daad ...
Onlangs ben ik nog eens gevlucht. Weg van een saai event, naar de idylle van Emile Claus, prins van het Luminisme in het Mudel. Het deed deugd me te kunnen onderdompelen in zijn oeuvre dat bestaat uit portretten, landschappen, volkstaferelen en heel veel mooie natuur rond de Leie ...
Vertrouwen is een groot begrip. Het is ontastbaar, moeilijk te bevatten en wordt soms weggewuifd als onterechte pleister voor alle wonden. Bijna niemand zal tegenspreken dat vertrouwen deel is van duurzaam leiderschap en vredig samenleven. En ook, iedereen heeft of had ooit wel ergens een issue met vertrouwen. ...
Voor iemand die van stilte, rust, groen, de stad, verdieping, koeien, katten, boeken, verbinding, toewijding en diep denken houdt, is het geen verrassing fan te zijn van de Begijnen. Begijnen waren vaak vrouwen die bewust alleenstaand waren. Hun gemeenschappen waren economisch onafhankelijk en deden zelfs de mannelijke gilden ...
Ooit zou ik een boek schrijven. Dat heb ik altijd geweten en zo is het ook gegaan. En sindsdien, speelt de vraag hoe ik “doen wie je bent” kan vertalen naar organisaties. Zodat ik er niet alleen solo-ondernemers of individuele professionals toe breng. Maar ook zaakvoerders kan ondersteunen ...
Je zou het bijna vergeten. Hoe inspirerend en vervullend het is om een bijzondere stad te verkennen met de zon op je schouders en je neus tussen het historisch erfgoed. Tot je er middenin zit. Dan stroomt de energie, val je van de ene verbazing in de andere ...
Dit is de overtreffende trap van “dweilen met de kraan open”. De zee opdweilen. Een onmogelijke opdracht, maar ook een onmetelijk gevoel van eenzaamheid en machteloosheid in een indrukwekkend en ontroerend beeld (Mopping 2016) van de Nederlandse kunstenaar Jenny Ymker (1969). Ik zag het recent in Villa Empain ...
Ik heb de gewoonte elk jaar een naam te geven. Vooraf, niet achteraf. Op het eind van het jaar blijkt die naam te kloppen met hoe het ging. Terwijl het start met slechts een vermoeden, een buikgevoel. En nu dacht ik, ik kijk eens terug op al die ...
Nog! Een woord dat kleine kinderen vaak en graag zeggen. Jammer genoeg dikwijls met een frons en wanhopige blik. Maar hopelijk vooral met een open, blije en verwachtingsvolle blik. Wel, het is die laatste blik die me deze zomer vergezelde. In ervaringen, sensaties, inzichten en kennis ben ik ...
