Binnenstebuiten

Deel dit bericht

Het doet wat met een mens, die eerste mooie lentedagen. Het doet je dromen, plannen smeden, de handen uit de mouwen steken voor een grondige opruimbeurt. En nog veel meer.

Het drijft mij in ieder geval naar buiten. In de overtuiging dat ik liever nog veel meer buiten wil komen. Letterlijk en figuurlijk dan. Van in mijn thuiskantoor naar mijn thuisterras. Maar ook van in mijn hoofd naar uit mijn hoofd (in mijn lichaam) in de natuur, het liefst in beweging. En zoveel mogelijk met mijn loopschoenen aan of op de fiets. Alles wat buiten mijn vertrouwde directe omgeving ligt, heeft een aantrekkelijkheid die verfrissend voor me werkt.

En tegelijkertijd merk ik bij anderen heel erg verschillende patronen op. Terwijl de één vooral in zichzelf op zoek gaat naar de antwoorden of oplossingen, is de ander voortdurend buiten zichzelf stukjes van zichzelf bij elkaar aan het sprokkelen. Hoe komt het toch dat we zo dikwijls de neiging hebben de antwoorden buiten onszelf te zoeken?

Tara Mohr bracht me in haar bestseller “Playing big” een aantal verhelderende inzichten. Het onderwijssysteem heeft ons geleerd dat de oplossing steeds buiten ons ligt. In het antwoord van de meester of juf. In een boek, een cursus of in onderzoeksresultaten bijvoorbeeld. Maar zelden of nooit in onszelf.

Bovendien heeft hetzelfde onderwijssysteem ons geleerd goed de verwachtingen van anderen te leren inschatten, om deze desgewenst in te vullen. Bij professor X ging het om het schrijven van een kritische paper onderbouwd met feitelijke data. Bij docent Y stond het integreren van kennis centraal zonder verward te raken door de meerkeuze antwoordmogelijkheden. En bij anderen ging het om het letterlijk reproduceren van de leerstof. En bij nog anderen om het toepassen van kennis op nieuwe cases onder de vorm van een open boek examen. We zijn geoefend in het inschatten van en voldoen aan externe verwachtingen. En keer op keer ligt het antwoord telkens buiten ons.

Eeuwenlang waren de vrouwen voor hun overleving afhankelijk van dominante mannen. Verstoting door de echtgenoot, vader, baas of politiek regime stond gelijk aan kansloos door het leven gaan. Dus hebben vrouwen een extra zintuig ontwikkeld voor het bewaken van goede relaties. Voor het bekomen van aanvaarding en goedkeuring van andere (mannelijke) figuren. Ook hier weer, leerden ze dat de basis voor vertrouwen extern lag. En niet in zichzelf.

Misschien herken je dit in onderstaande vragen? Hoe lang is het geleden dat je je één van deze vragen stelde?

  • Wat kan ik nog leren om mijn people management skills te verbeteren?
  • Welke opleiding heb ik nog nodig vooraleer ik mijn eigen activiteiten kan opstarten?
  • Welke artikels en boeken heb ik nog te bestuderen vooraleer ik die specifieke opdracht aanvaard?
  • Wiens steun en goedkeuring heb ik nodig in mijn keuze om mijn eigen concept in de wereld te zetten?
  • Hoe kan ik eindelijk verzilveren wat ik tot nu toe allemaal leerde?

Stelde je je deze vragen recent nog? De kans is reëel. Wat jammer is eigenlijk. Want op een gegeven moment stel je ook vast dat jouw kennisvat precies groter is dan dat van de trainer. Of dat jij over betere voorbeelden beschikt dan die beschreven in het boek dat je leest. Of dat je de inhoud van de cursus die je volgt eigenlijk al kende. Of dat je gesprekspartner je misschien teleurstelt in haar advies. Of dat je deze blogpost helemaal niet meer nodig hebt.

Wanneer formuleerde je voor het laatst (of eerst?) één van onderstaande vragen?

  • Welke hulpbronnen heb ik nu in me om de eerste stap te zetten?
  • Op welke kennis kan ik vertrouwen?
  • Welke waardevolle ervaringen draag ik steeds en overal met me mee?
  • Welke talenten en competenties kan ik ten allen tijde inzetten, omdat ze maken wie ik ben?
  • Wie heb ik in mijn netwerk om me toegang te verlenen tot een nieuw terrein?
  • Tot welke experts heb ik nu reeds toegang om mijn invloed op te bouwen?
  • Wiens toestemming heb ik nodig om te doen wat mijn roeping is?
  • Hoe kan ik het draagvlak creëren dat ik nodig heb voor mijn keuze?
  • Waar word ik nu reeds voor betaald en hoe verschillend is dit van mijn droomopdrachten?
  • Wat kan ik doen met wie ik vandaag ben? Met wat ik vandaag weet, kan, ken en verlang?
  • Hoe verzilver ik wat ik in me heb?
  • Wat is de eerste concrete stap in de goede richting? (Van jezelf een sterk merk maken?)

Al ben ik fan van eeuwig leren, vaak is wat je in je hebt meer dan voldoende om je eerste stap te zetten. De beginnersgeest van de Absolute Beginner is bijzonder krachtig voor elke ondernemende creatieve ziel. Ze verleent je toegang tot een bron van ongeziene creativiteit.

In het promoten van #mijneersteboek #doenwiejebent ben ik dan weer een absolute beginner. Wie interesse heeft, bij De Standaard Boekhandel kan je al wat lezen en bestellen.

2 antwoorden

  1. Mooie blog Charlotte.

    De natuur en het goede weer werken inderdaad heel inspirerend maar de oplossinge moeten uit jezelf komen. Uit de laatste reeks van vragen zijn er recent een hele hoop gepasseerd, maar ik geef toe dat het daarvoor lang geleden was.
    Groeten,
    Geert

    1. Dank je Geert, ben het met je eens. Goe bezig, fijn dat de natuur een duwtje in de rug kan geven nu en dan. Tot volgende week.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ontvang de nieuwsbrief

Tweemaandelijks inspiratie in persoonlijke ontwikkeling voor ondernemers en leiders inclusief het gratis ebook “Waarom de meeste ondernemers werken met mensen moeilijk vinden. En hoe dat niet zo hoeft te zijn.”