Zet u. Deze twee woorden zijn al heel vaak tegen je uitgesproken. Vaak is het een uitnodiging tot aandacht voor elkaar, rond een bepaald onderwerp. Om samen iets te bekijken of te bespreken. Thuis aan de keukentafel, bij de dokter, in een vergaderzaal of op bezoek bij vrienden. Voortdurend en overal worden we uitgenodigd te gaan zitten.
Deze week heb ik het omgedraaid. Nu nodig ik mezelf regelmatig uit te gaan zitten. Niet aan mijn bureau om te werken. Niet in gezelschap van mijn klanten om te coachen. Maar alleen. Om even te zitten bij mezelf en wat er allemaal is. Hier en nu. Als ik niet helder ben in mijn denken en geen focus kan houden. Als ik niet weet waar eerst te beginnen. Als ik nood heb even op adem te komen. Als er achtergrondprogramma’s draaien in mijn hoofd die aandacht vragen. Als ik lastig ben en ik niet weet waarom. Dan. Dan ga ik even zitten met mezelf. Op een plek waar ik anders niet zit. En dan ben ik gewoon eventjes bij wat er is. Even maar. Maximum 10 minuten, en laat ik toe wat er toe te laten is. Om nadien op te staan en de draad van de bezigheden weer op te nemen. En te ondervinden dat er zo verandering tot stand komt.
In elk kunstenaarsatelier staat een stoel, vaak zo’n éénpersoonszeteltje. Of een schommelstoel. Kunstenaars maken er een gewoonte van telkens vanop dezelfde plek, vanuit hetzelfde perspectief hun werk te observeren. Soms heel dikwijls en kort in een soort dans op, van en rond de stoel. Soms ook na een lang stuk werken om er lang te zitten kijken. Of is het zien? Observeren, denken, voelen, voorstellen, verbeelden, analyseren. Tot wanneer ze zien wat de volgende stap is. Of dat het goed is zo.
Heb jij zo’n stoel op je werkplek waar je even kan gaan zitten met jezelf?
