Vorige week bezocht ik in het uitstekende gezelschap van Viktor Bentley Paris Photo in het Grand Palais. Het prachtige werk en de indrukwekkende expohal prikkelde onze creativiteit en ambitie. Vol ideeën en plannen keerden we terug. Maar waarom blijf ik op mijn honger zitten?
Het aanbod maakt duidelijk wie de toonaangevende galeries zijn en waar de markt naar op zoek is. We zagen veel knap werk en klassiekers (zowel uit Azië, de USA als Europa) en hier en daar wat buitenbeentjes tot zelfs enkele verrassende experimenten voornamelijk afkomstig uit Duitsland en de Skandinavische landen. De crisis laat zich voelen en wat je krijgt is een eerder klassiek aanbod. Maar dat maakt de durvers net zo opmerkelijk.
Een beurs is natuurlijk een commercieel initiatief, waar de galeriehouders hun beste werken tegen de beste prijs aan de juiste man proberen te verkopen. Maar jammer genoeg minder evident om er een artiestenoeuvre te leren kennen. En dat is nu net waar ik van hou. Zelden toont een galerie meerdere werken van één artiest en achtergrondinformatie is afwezig of lastig te verkrijgen door de drukte. Een oeuvre leren kennen is uitgesloten en verliefd worden op een serie uitzonderlijk. Maar een intrigerende eerste kennismaking is waar je voor gaat. Twee fotografen troffen me en maakten me nieuwsgierig naar hun verdere oeuvre. Het zijn niet toevallig kunstenaar van wie hun galerie meerdere werken toonde. Beide spreken zonder woorden en nodigen je uit een verhaal te ontdekken in hun beelden.
Shirin Neshat (in 1957 geboren in Iran, leeft en werkt in de USA, vertegenwoordigt door Galeria Filomene Soares), serie “Women without men” uit haar gelijknamige debuutfilm gebaseerd op een roman van Shahrnush Parsipur.
Philip-Lorca diCorcia (Amerikaans fotograaf, 1951), vertegenwoordigt door David Zwirner.
Ga ik volgend jaar terug naar Paris Photo? Vast wel, maar met lichtjes bijgestuurde verwachtingen. Want die beheersen blijft een moeilijke uitdaging. Zowel voor jezelf als voor je pubiek.
