Op dezelfde golflengte

“A wave is never found alone, but is mingled with the other waves.” Leonardo da Vinci (1452 - 1519)

Het gebeurt dikwijls, niet? Het gevoel maar een half woord nodig te hebben in een gesprek. Soms met een volstrekt onbekende. Om elkaar volkomen te begrijpen en aan te voelen. Herkenning alom. De energie stroomt en in het beste geval ontstaat er een inspirerende tweerichtingsverbinding. Heerlijk is dat, zo op dezelfde golflengte zitten. En al helemaal binnen de samenwerking rond een creatief project.

Ik zie het vaak gebeuren wanneer ik werk in kleine groepjes van startende ondernemers in de creatieve industrie. Het vervult hen en mij. En dan volgt de vraag hoe ik dit tot stand breng? En eerlijk, ik kan daar van alles over vertellen zoals: vertrouwen scheppen, veiligheid bieden, samen waarderend in een leerproces stappen en ga zo maar door. Om de zorgvuldige samenstelling van de groep niet te vergeten. Allemaal juist.

Maar wat me deze week duidelijk werd is de rol die timing hierin speelt. De timing van ons denken, voelen en doen. Want plots kan die connectie er niet meer zijn. Zitten we onaangekondigd op heel verschillende golflengtes. Wat ons dan ten zeerste verbaast en oprecht teleurstelt.

Elke ervaring is een combinatie van denken, voelen en doen. Neem nu een eerste kennismaking met iemand. Je staat bvb. samen in de rij om te registreren voor een event.

  • Op dat ogenblik ben je iets aan het doen. Je haalt je registratiecode boven, doet intussen je jas al uit. Wisselt nog snel je GSM vanuit je vestzak naar je handtas. Je checkt het uur. Je schakelt over naar trilfunctie. Je GSM dan toch. Je zegt je naam luidop en kleeft je naamsticker met je rechterarm op je linkerbovenarm enz. Allerlei handelingen die jij stelt op dat ogenblik.
  • Ondertussen speelt er zich ook een interne dialoog af. Iets zoals “Och ja, mijn GSM bij de hand, zo kan ik in stilte nu en dan mijn mails checken voor mocht het saai worden. Heb ik wel voldoende batterij (mijn GSM dan bedoel ik)? Want als het heel goed wordt, dan ga ik tweeten of instagrammen. Zo hebben mijn volgers er misschien ook wat aan. Mag niet vergeten straks dan nog te checken welke de hashtags zijn. Precies al veel volk hier. Ben ik nu zo laat? Die naamsticker gaat op de arm. ‘k Wil geen vervelend getuur naar mijn borsten. En zo kunnen de anderen me lezen zonder hun hoofd al te veel te moeten buigen, want ik ben zo’n klein vrouwtje en da’s altijd vervelend. Voor hen en voor mij…”
  • En intussen ben je met je gevoel stilletjes aan de rushbus van de ochtend aan het verlaten om in de “leer- en verbindingsmodus” van het event te stappen. Je ademhaling gaat van kort en hoog naar rustiger en dieper, je voelt je goed, je hebt bij de hand wat je nodig hebt en het leren en connecteren kan beginnen. Ja fijn, benieuwd wie je zal ontmoeten en welke prikkelende inzichten je mee naar huis neemt. Spannend, laat het maar beginnen! Je voelt je er helemaal klaar voor nu.

De manier en de volgorde waarin we het doen, denken en voelen inzetten, verschilt van persoon tot persoon. Ik ben bvb. een doener, die bijna tegelijkertijd denkt, en pas later voelt. Ter illustratie, ik maakte ooit eens bij zwaar regenweer een bruusk maneuver om van rijvak te veranderen op de E17 richting Antwerpen. Ik naderde de staart van een file en merkte in mijn achteruitkijkspiegel een auto keihard aankomen. Ik gooide mijn stuur om, keek intussen in mijn rechterzijspiegel om (gelukkig) vast te stellen dat er ruimte voor me was en reed verder naar mijn afspraak in Antwerpen. Oef, goed gedaan, juist maneuver dacht ik bij mezelf. Eens aangekomen beantwoorde ik de vraag “hoe is’t” met het relaas van deze ervaring en was ik geschrokken, beverig en liet ik stoom af. Tja, ik voel met vertraging. Maar wel diep. Stel je voor dat ik was gebotst met een overduidelijke voeler.

Iedereen reageert anders, in zijn unieke combinatie van denken, voelen en doen. En dat speelt mee wanneer we verbinden met anderen. Wist je dat je kan voor-, tijdens- en nadenken? Je voor-, tijdens- en nadoet? En je natuurlijk ook kan voor-, tijdens- en navoelen?

Wel of niet (meer) op dezelfde golflengte zitten, heeft ook te maken met hoe die timing van ons denken, voelen en doen al dan niet (meer) op elkaar aansluit. Een mooie invalshoek naar complementaire mensen in kleine teams en de rollen die ze opnemen in het geheel. In dit opzicht is het ook evident dat er zich al eens een storing voordoet. Waardoor samenwerken als lastig wordt ervaren. En voor sommigen makkelijker gaat met dieren.

Picasso&Lump

Picasso&Lump2

Pablo Picasso en zijn hond Lump. Ze stierven beiden met een week verschil in april 1973.

Hier zie je een prachtig fragment hoe Picasso zijn denken, voelen en doen laat samenwerken tijdens zijn individuele creatieproces. Wat eigenlijk materiaal is voor een volgende blogpost. Maar te mooi om te laten liggen.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *