Het onvermijdelijke

Lezen is een magisch proces voor me. Wat ik lees, wanneer, in welke context en in welke volgorde, maakt dat ik steeds precies de boodschappen vind die ik nodig heb. Exact op het tempo van mijn persoonlijke ontwikkeling. Zo ook toen ik vorige week “De vijfde berg” van Paulo Coelho uitlas. Het bracht me troost, bevestiging, perspectief en geloof. In de toekomst, in deel twee van mijn leven.

Een bevriende coach publiceerde onlangs haar meest kwetsbare post. En dat raakte me. Het deed me beseffen dat ik dat nog niet durfde na het destabiliserende jaar dat 2021 voor me was. Dus waarom ook niet dacht ik. Dus hier gaan we. (Dank je voor de duw Ilse.)

In het voorjaar van 2021 zag mijn leven er door een onverwachte scheiding plots helemaal anders uit. En niet alleen voor mij, ook voor mijn twee dochters. Machteloos, vernederd en diep verdrietig werd ik uitgedaagd het beste te maken van een scenario waar ik nooit zelf zou voor kiezen. Ik had geen keuze. Het onvermijdelijke (wat ik toen niet begreep) was gebeurd en een doener als ik ben, kon ik alleen maar blijven functioneren. Want daar ben ik goed in. Functioneren, organiseren, sterk zijn, zorgen voor en overeind blijven. Dus zo ging het. Terwijl de verpletterende destabilisatie me fysiek, emotioneel, mentaal en energetisch compleet uitputte. Maar ik bleef overeind. Vastberaden om van deel twee van mijn leven iets moois te maken. Dankbaar voor de mooie bouwstenen: mijn dochters, de beste vrienden van de wereld, mijn job en mijn stad die altijd goed voor me was.

Ik had er geen idee van of ik het goed deed. En dat bleek van minder belang dan ik dacht. Zolang ik maar deed. Maakte ik wel de juiste keuzes? Wat is er nodig op korte termijn? Wat op lange termijn? Wie wil ik zijn? Hoe wil ik leven? Hoe zal ik genoeg (en plots meer) geld verdienen? Welk soort moeder wil ik zijn gedwongen tot co-ouderschap? Wat wordt mijn toekomstbeeld? Wat betekent dit allemaal voor mijn ondernemerschap?

Ik viel als stukken uit elkaar en zag de kans te kiezen welke stukken ik terug bij elkaar raapte en welke niet. Welke oude stukken ik achterliet en welke nieuwe stukken ik vorm gaf. Nu klinkt het alsof dit een proces is dat ik bewust en gecontroleerd aan ging. Maar niks is minder waar. Ik deed het gewoon. Meestal onbewust. Met inzichten achteraf. En dat werkt. Ik ben nu, ongeveer een jaar later, blij met wie ik ben. Met vertrouwen in mezelf, mijn dochters en het leven. Niet onschendbaar, best kwetsbaar, maar ook zachtmoedig. En altijd in beweging. Zoals Paulo Coelho schrijft in “De Vijfde berg”:

Verdriet blijft niet voor altijd wanneer we in de richting lopen van datgene wat we altijd gewenst hebben.

Het onvermijdelijke was hard. En nu voel ik dat het me in deel twee van mijn leven beter zal afgaan dan in deel één. En dat zal dan mijn persoonlijke vorm van bloeien worden. Ik hoop jullie er volgend jaar meer over te kunnen vertellen. Ben er zelf erg benieuwd naar. Maar zonder het onvermijdelijke had ik dit niet kunnen ervaren en was ik niet wie ik nu ben.

Sta niet toe dat de dingen stilstaan. Achteraf zullen we zien dat het goede vaak vermomd is als het kwade en deel uitmaakt van het onvermijdelijke.

Wat Paulo Coelho er nog wijselijk aan toevoegt:

Het is altijd noodzakelijk te weten wanneer een fase van je leven eindigt. Als je er langer dan nodig in wilt blijven, verlies je je blijdschap en de zin voor het andere. En je loopt het risico dat God je door elkaar schudt. De Heer is hard. Alleen voor zijn uitverkorenen.

(vervang “God” en “de Heer” door wat klopt voor jou, ik bedoel het niet persé Christelijk door dit te citeren.)

Naar welke volgende levensfase ben jij onderweg? Heeft de overgang vooral te maken met veranderingen privé, professioneel of beide? Komt het onvermijdelijke hard aankloppen? Of hoop je daaraan te ontsnappen? Verloopt de overgang in overgave of met veel weerstand?

8 reacties op “Het onvermijdelijke

  1. Dank voor je openhartigheid, Charlotte. Ik vind het bijzonder hoe jij zacht en eerlijk over jezelf reflecteert, en dat bovendien zo mooi in woorden kan vatten!
    Ik wens je graag een zonnig lentegevoel met heel veel bloei.

    1. Dank je wel Koen, het doet me goed te lezen dat het zacht en eerlijk overkomt. Ik ontvang de zon met elke cel in mijn wezen. Ik hoop voor jou hetzelfde. Dank je en geniet x

  2. Wie duwde wie Charlotte ;-)?
    Ik ervaar onze vriendschap als een dans waarbij soms de ene, soms de andere de leiding neemt, maar altijd in verbinding, ook als we even ‘alleen’ op de dansvloer van het leven lijken te staan…

    Bedankt trouwens om zo mooi te verwoorden hoe jij lezen beleeft: dat resoneert enorm bij mij…

    1. zo ervaar ik het ook en dat heb je mooi uitgedrukt. Dank je wel daar voor en goed weekend Ilse

  3. Mooi, Charlotte, je kwetsbare en krachtige delen. En ja, magisch hoe boeken ons zo vaak op mysterieuze wijze gidsen naar wat we op dat moment te ontvangen hebben. Ik wens je van ganser harte een vervullend nieuw hoofdstuk toe. x

    1. Dank je wel Lien voor je mooie woorden, de magie van de boeken stuurt me naar dat vervullende nieuwe hoofdstuk. Dank je voor je mooie voorbeeld. Geniet van deze zondag Charlotte

  4. Charlotte, mooi verwoord, als je een keer je hart wilt luchten. Bij een theetje of een koffietje of een wandeling. Je hebt mijn nummer. Misschien lopen onze weken gelijk. Liefs Louise-Lotte

    1. Lief van je LL, dank je!

Laat een reactie achter op Charlotte Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *