Keuzestress

Als ik geen rood heb, gebruik ik blauw. (Pablo Picasso 1881 – 1973)

Keuzestress. We kennen het allemaal. In de supermarkt, na tientallen uren surfen op zoek naar de ideale gezinsvakantie, bij het kiezen van de best wel dure opleiding te betalen met je welverdiende centen, tegen het aanlopen van de deadline om je samenwerking op een project al dan niet te bevestigen. En ga zo maar door.

We gaan massaal gebukt onder de dictatuur van de keuzes. Want:

  • We willen het juiste doen. Niet alleen voor onszelf en de ander, ook voor het geheel waar we deel van uitmaken. Vandaag, maar ook later nog.
  • We werken doelgericht en willen de bevestiging krijgen dat het de juiste keuze is die ons dichter bij onze doelen brengt. Zowel op korte als op lange termijn. Noem het gerust strategisch denken als dat beter klinkt voor jou.
  • We willen dat de keuze steek houdt. Voor onszelf, onze omgeving. Zodat we niet langer meer verontrust worden door kritische vragen of oprispingen van het hart.

Mijn keuzestress van de afgelopen weken had te maken met:

  • De inhoudelijke focus voor de marketing van Q2.
  • De verdere uitbreiding van het team loopbaancoaches.
  • De balans tussen de inkomsten uit het loopbaancentrum Ziezo. en mijn eigen aanbod.
  • De balans tussen de tijdsverdeling huidig aanbod en ontwikkeling nieuw aanbod.

En ik heb de antwoorden nog steeds niet. Maar ben wel in beweging gebleven.

  • Door me over te geven aan het niet weten, ondanks de vele inspanningen het wel te proberen weten.
  • Door te aanvaarden dat het niet altijd allemaal steek kan houden.
  • Door in te zien dat het meestal toch niet loopt zoals gepland. Maar soms wel.

Na het expliciteren van mijn vragen, begrijp ik dan dat de antwoorden niet éénduidig zullen komen. Wel gedeeltelijk, door de vragen op te splitsen in subvragen. Om me uiteindelijk over te geven aan bovenstaande opsomming. En om me nog maar eens te verzoenen met:

  • In beweging blijven en stappen zetten het belangrijkste is. Zolang je maar niet stilvalt.
  • Doelen geen eindbestemmingen zijn maar zinvolle richtingwijzers en het plezier ligt in het leren onderweg.

Dan blijkt die keuzestress een dans te worden tussen de wijde dictatuur van de keuzes en de diepe democratie van de mogelijkheden. Soms is het “en/en denken” te verkiezen, en soms is er geen ontkomen aan het “of/of denken”. Maar het goede is. Er is tijd. Altijd.

De vraag waar je steeds mee aan de slag kan op je meest vertwijfelde momenten is: welke stap kan en wil ik hier en nu zetten? En van daaruit vertrek je en doe je verder. En loopt het niet volgens plan, laat je dan inspireren door Pablo Picasso (1881 – 1973):

“Als ik geen rood heb, gebruik ik blauw.”

2 reacties op “Keuzestress

  1. Heel herkenbaar, Charlotte, die keuzestress! Of anders gezegd, omgaan met de tsunami aan informatie, blogs, opportuniteiten, cursusaanbod, boekentips en zoveel meer. En dan hopen dat het ultieme antwoord zich ergens in die tsunami bevindt. …
    Ik denk dat een sterk innerlijk kompas ons beste anker is. Toch? Maar om dat kompas te lezen moet je stilstaan en voelen. En voor je het weet, geeft je dat ook weer keuzestress. :-p

    1. Dank je voor je toevoeging Koen, durven en kunnen stilstaan en voelen zodat je jouw innerlijk kompas kan volgen eens je in beweging bent. Maar soms, soms weet het kompas het ook niet is mijn ervaring. Of nog niet. En dan? Ja, weer keuzestress, nog meer zelfs. Hoe ironisch he, maar dan vind ik veel waarde in toch iets doen, en dan zal het kompas wel bijsturen indien nodig

Laat een reactie achter op Koen Reactie annuleren

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *