Het is een dunne lijn. De lijn tussen vriendelijk en onvriendelijk, tussen open en gesloten, tussen blij en neerslachtig, tussen geconcentreerd en afgeleid, tussen proactief en reactief, tussen vertrouwen en onzekerheid, tussen veilig en onveilig.
En toch voelen we die lijn aan. Misschien niet meteen, maar dan toch zeker na een poos. We voelen iets wringen en worden ons bewust van ons geflirt met die lijn. En dan volgt er spanning of frustratie. Want we willen zo graag aan de ene kant van de lijn blijven. Terwijl de andere kant lonkt.
En dan denk ik, oef. Dankbaar voor de lijn. De lijn die ons hoogstens doet dansen van de ene kant naar de andere kant. In kleine pasjes, soms snelle korte pasjes, soms al eens grotere en tragere bewegingen. Maar meestal blijven we keurig in de buurt van de lijn. Zolang je in de buurt van de lijn blijft, aan welke kant dan ook, zolang je de spanning voelt, is het oké. Wanneer je er onbewust een heel eind van wordt weg gekatapulteerd, dan wordt het problematisch. Het is een dunne lijn. En bovendien schuift de lijn ook op omdat we voortdurend ontwikkelen.
Mijn belangrijkste frustratielijnen zijn die tussen vriendelijk en onvriendelijk, prettig geprikkeld en onhoudbaar overprikkeld. Maar vooral die tussen vertrouwen en onzekerheid. De moeilijkste van allemaal als je ’t mij vraagt. Zeker wanneer er veel verandering gaande is, flirt ik voortdurend met die lijn. De verandering geeft enerzijds aan dat er stappen worden gezet, meestal in de goede richting. En dan gebeurt er ook van alles en is de daadkracht aan het stuur. De resultaten van verandering laten natuurlijk al eens op zich wachten. En dan komt het vertrouwen in het gedrang en komt er nog meer daadkracht. Alleen, wordt dat dan krampachtige daadkracht. Te, dan wordt het “overdoen”. En dat ondermijnt het vertrouwen en wordt het onzekerheid. Zie je, zo loop ik dan cirkeltjes op mijn moeilijkste frustratielijn. Dus word ik keer op keer uitgenodigd vertrouwen te hebben, te weten (maar ook te voelen) dat het goed komt. Door mijn beide ogen te kijken volgens Paul Klee (1879 – 1940) want:
“One eye sees, the other feels.”
Dan zie je dat het goed komt, ook al zie je nu nog niet precies hoe en wanneer. Het komt steeds in orde. Al worden er wel eens brokken gemaakt onderweg. Wat verklaard wordt door die krampachtige daadkracht, dat overdoen. Maar goed. Ik ken die lijn intussen redelijk goed. En ik heb ondervonden dat er heel wat manieren zijn om het hoofd koel en het hart warm te houden. Want zo voelt vertrouwen voor mij.
Hoe voelt vertrouwen voor jou? Wat is jouw frustratielijn? Of voelt het eerder als een groeilijn? En hoe blijf je in de buurt van die lijn zonder buitensporige zijsprongen naar de ene of de andere kant?
Als iemand zegt de lijn, dan zie ik Paul Klee. En zijn gekende uitspraken:
“A drawing is simply a line going for a walk. A line is a dot that went for a walk.”
Zijn manier om te zeggen dat we door in beweging te zijn, door te groeien, kunst maken. Ook al beginnen we klein. Heel klein.
